Bir aile… Bebeklerinin yeni yeni ayaklanmaya başlamasının sevincini yaşayan… Onu yürümeye teşvik eden, düştüğünde kalkmaya cesaretlendiren, bazen arkasından destekleyen bazen bebeğinin karşısına geçip türlü şirinliklerle onu motive eden… Zaman zaman elinden tutan… Düştüğünde canı acımasın diye yere minderler döşeyen… Bu tutum ve davranışlarıyla çocuğunun doğuştan getirdiği cesareti, merakı, kendine güveni - farkında olarak ya da olmayarak - besleyen bir anne baba… İkisinin de tüm çabası yürümeyi öğrenmeye çalışan minik yavru için…
Bu minik yavru defalarca düşse de anne babası;
‘Aman düşersin’ diyerek yürümesini engellemeye çalışmıyor.
Düştüğünde bağırıp çağırmıyor. Çocuklarını ‘Beceriksiz’ olmakla suçlamıyor.
Onu başka çocuklarla kıyaslamıyor. ‘O yürüyor, hadi sen de yürü’ diye zorlamıyor.
Çünkü ikisi de biliyor her çocuğun gelişiminin farklı olduğunu… Ve nasılsa onun da birgün ayaklanacağını… Onlara koşarak geleceğini…
Zamanla bu minik yavru büyüyor. Okul çağına geliyor… Ergen oluyor… Anne babasının desteğine, cesaretlendirmesine, elinden tutmasına ihtiyaç duyuyor yine… Tıpkı yürümeyi öğrendiği zamanlardaki gibi… Onun ihtiyaç duyduğu destek aynı olsa da… Her nedense anne babasının davranışları değişiyor… Onu başkalarıyla kıyaslıyorlar; eleştiriyorlar; suçluyorlar; arkadaşlarını onaylamıyorlar; giyinme tarzını, dinlediği müzikleri beğenmiyorlar; sınav notlarını yetersiz buluyorlar, onu anlamıyorlar…
Ailesinden beklediği desteği göremeyen genç; onlardan uzaklaşıyor, içine kapanıyor, onlarla inatlaşıyor, söz dinlemiyor, agresifleşiyor, sorumluluklarını yerine getirmiyor…
Gencin bu tavırlarına kızan anne baba daha da sert davranmaya başlıyor. Anne babasının davranışlarına karşılık genç de misliyle karşılık veriyor…
Böylece bir kısır döngüye giriyorlar farkında olmadan… İki tarafı da yıpratan… Birbirinden uzaklaştıran… Aile ilişkilerini bozan bir kısır döngüye…
Ve maalesef iki taraf da aynı davranışları devam ettirdiği sürece bu kısır döngü böylece sürüp gidiyor.
...
Her ne kadar aileler, davranışlarını değiştirmesi gereken kişinin çocukları olduğunu düşünseler de her zaman hatırlanması gereken gerçek, çocukların doğdukları günden itibaren anne babalarıyla ilişkilerine göre şekil aldığı…
Siz onun için saçınızı süpürge etseniz, yemeyip yedirseniz, giymeyip giydirseniz de çocuğunuz bu yaptıklarınızla değil ona nasıl hissettirdiğinizle ilgilenecek ve buna göre şekil alacak…
Bu nedenle anne babaların bebekleri yürümeyi öğrenirken sergiledikleri o destekleyici, cesaretlendirici tutumu; çocukluk ve gençlik döneminde de devam ettirmeleri çok önemli… Hatta yürürken gösterdikleri destekten daha önemli… Çünkü sağlıklı bir bebeğin birgün mutlaka yürüyeceğinden emin olabiliriz… Ama hayat yolunda sağlıklı bir şekilde yürümeyi öğrenmek herkesin kazanabileceği bir beceri değil maalesef…
Peki, bir ergeni bir bebek gibi destekleyebilir misiniz? Teorik olarak da pratik olarak da mümkün değil… :) Bununla birlikte aşağıdaki cümleleri söyleten bakış açısı hayat kurtarır. :)
Çocuğunuz;
İstediği sonuçları elde edemediğinde onun kendisine inanmasını sağlayın:
‘Henüz istediğin sonuca ulaşamamış olabilirsin. Ama çalışmaya devam edersen, ulaşacaksın.’
Çok emek harcadığında, sonuçtan bağımsız harcadığı emeğe saygı duyun:
‘Bugünkü gayretinden ötürü seni kutlarım.’
Hata yaptığında, ona hata yapmanın en iyi öğretmen olduğunu hatırlatın:
‘Hata yapmak; öğrenmene yardımcı olur ve seni geliştirir.’
Başarısız olup ümitsizliğe kapıldığında, ona ümit aşılayın:
‘Daha iyi olmak, zaman ve emek ister. Ve sen her geçen gün daha iyiye gidiyorsun.’
Derslerin zorluğundan şikâyet ettiğinde onun yapabileceğine inanın… Onu da inandırın:
‘Bu konuyu öğrenmek seni zorluyor olabilir. Ama bunun üstesinden gelebilirsin.’
Her çocuk, - anne babalar için kabul etmek kolay olmasa da - doğduğu günden itibaren kendi yolunda yürüyor… Kendi yolunda yürümeli… Ama kendisi için doğru yolu belirleyebilmesi ve bu yolda topallamadan, neşeyle, huzurla ilerleyebilmesi için ailesinin rehberliğine ve desteğine ihtiyacı var…
Kendi yolunda keyifle ilerleyen çocuklar yetiştirmeniz dileğiyle…
Sevgilerimle,
Meryem Şanlı