Yürümeyi nasıl öğrendiğinizi hatırlıyor musunuz?
Defalarca düşmenize rağmen neden her seferinde tekrar ayağa kalktığınızı hiç düşündünüz mü?
Peki, ne değişti de çocukken canınızın acıması pahasına yürümek için gösterdiğiniz o cesareti kaybettiniz?
‘Yapamam…’
‘Ya başarısız olursam…’
‘Ya istediğim sonucu alamazsam…’
‘Benim kapasitem bu…’
‘Ya benimle alay ederlerse…’
‘Ya rezil olursam…’
‘Çok zor…’
‘Bu konuda iyi değilim…’
‘O benden daha başarılı…’
‘Daha iyisi elimden gelmiyor…’
‘Yapmasam da olur…’
Kendinize fısıldadığınız, cesaretinizi kıran onlarca cümle, sizi sürekli yerden yere vuran iç sesiniz, karamsar bakış açınız…
Benzer cümleleri yürümeyi öğrenirken kendinize fısıldasaydınız, yürümeyi asla öğrenemezdiniz.
Yürümeyi öğrenmenizi sağlayan sahip olduğunuz iyimser bakış açısıydı, siz hatırlamasanız da…
O zamanlar;
Düştüğünüzde kalkacak cesaretiniz vardı.
Düşmekten, canınızın acımasından, rezil olmaktan korkmuyordunuz.
Hatalarınızdan ders çıkartıyordunuz.
Büyüklerinizi gözlemleyerek, onları taklit ediyordunuz.
Ve en önemlisi yürüyebileceğinize inanıyordunuz.
Doğuştan böylesine iyimser bir bakış açısına sahipken, kendinize olan güveniniz bu kadar yüksekken…
Sizi;
Başkalarıyla kıyasladılar.
Eleştirdiler.
Eksikliklerinizle (!) alay ettiler.
Suçladılar.
Tüm arkadaşlarınızın önünde utandırdılar.
Hatalarınızı yüzünüze vurdular.
…
Siz de kendinize olan inancınızı, güveninizi kaybettiniz.
Ve korktunuz… Eleştirilmekten… Alay edilmekten… Suçlanmaktan… Utandırılmaktan… Başkalarıyla kıyaslanmaktan… En çok da başarısızlıktan…
Sonra da kendinizi anlam veremediğiniz bir karamsarlığın içinde buldunuz…
Hâlbuki siz doğuştan iyimserdiniz… Kendinize inanıyordunuz… Deneyimlerinizden ders çıkartabilecek beceriye sahiptiniz… Cesurdunuz…
…
Şimdi özünüze dönme zamanı…
Siz sadece yürümeyi nasıl öğrendiğinizi hatırlayın… Gerisi kendiliğinden gelecek zaten…
Sevgilerimle,
Meryem Şanlı