Kalbinin sesini dinle çocuk…
Bırak başkalarına kulak vermeyi…
Hayatında bir kez olsun kendi sesini duy…
O çok sevdiğin tableti… Onsuz yapamadığın akıllı telefonu… Sabırsızlıkla beklediğin diziyi… Başında saatlerini geçirdiğin oyunu…
Bırak… Bir kez olsun başını kaldır… İçine bak… Kendi içine…
Ne kadar tanıyorsun kendini?
Sahi kimsin sen?
Neleri yapmaktan keyif alırsın mesela?
Hangi konulara ilgi duyarsın?
Hangi yeteneklere sahipsin?
Peki ya hayallerin?
Nasıl bir hayatın olsun istiyorsun?
Niçin yaşıyorsun?
Sahip olduğun ‘Hayat’ la ne yapmak istiyorsun?
…
Zor sorular değil mi?
Başında saatlerini harcadığın test kitaplarında yoktu böylesi… İzlediğin dizilerde, oynadığın oyunlarda da rastlamadın hiç…
Başkaları da sormadı zaten… Niye sorsunlar ki? Her zaman sana verecek bir öğütleri varken…
Bir öğüt verenlere baktın… Bir de yaşadıkları hayatlara… Güldün içinden… “Verdiğiniz öğütler işe yarayacak olsaydı, önce size faydası olurdu.” diye mırıldandın da kimselere duyurmadın… Ne diye duyuracaktın ki
hem… Anlayacaklar mıydı?
Belki bazen aklına takılanlar oldu… Sormak istedin… Hatta sordun… Ama susturdular… “Düşünme bunları… Yorma kafanı… Böyle gelmiş böyle gider…” dediler.
Hiç aklına gelmedi kalbine sormak…
Ah ona bir kulak versen…
Sen sormadan söyleyecekti zaten…
Kalbinin sesini dinle çocuk…
Dinle ki hayallerin avuçlarında yeşersin…
Unutma…
‘Kendin ol’abildiğin kadar cesursun…
Kendini toplumsal beklentilere teslim etmediğin kadar asi…
Kendini yönetebildiğin kadar özgürsün…
Ve kendini tanıdığın kadar güçlü…
Kalbinin sesini dinle çocuk…
Kulak ver sana söylediklerine…
Sen kalbine kulak ver ki…
Hayatın da başkalarına ilham versin…
Sevgilerimle,
Meryem Şanlı